‘Korte donkere schaduw van een boom in de stad, licht geruis van water dat in een trieste fontein valt, groen van een gemaaid grasveld – een park vlak voor het donker wordt – jullie zijn op dit moment het hele universum voor mij, want mijn bewuste gevoel wordt volledig in beslag genomen door jullie. Ik wil niet meer van het leven dan waarnemen hoe het zich op zo’n onvoorziene avond verliest bij het geluid van spelende kinderen in zulke parken, omheind door de melancholie van de omliggende straten en overkoepelend, boven de hoge takken van de bomen, door de aloude hemel, waar de sterren opnieuw beginnen.’
uit: Fernando Pessoa, Boek der rusteloosheid (Amsterdam, tiende druk 2010), p. 123.