Vannacht wakker gelegen. De regen kletterde hard op de tent en de wind rukte aan het doek. Zon schijnt nu weer, maar maakt niet dat de beelden van een scheef gewaaid of verdronken huisje van mijn netvlies verdwenen zijn. We zien voor me hoe het op zijn kant ligt met de palen als de poten van een spartelende tor op zijn rug in de lucht. Of scheefgewaaid in alle gradaties die een geodriehoek kan aftekenen. Of voorover gevallen me de neus in het zad. Of onderuit gegleden, zo de zee in en slechts een afdruk van de glijvlucht achterlatend in het zand. Zouden we de komende nachten bij iedere rukwind en/of plensbui zulke mentale beelden creëren?