De tafel die bloot ging

‘Als mijn moeder ging bakken werd de ronde tafel uitgeschoven tot een ovalen tafel die nog maar net in de keuken paste. Vervolgens ging er bloem over het tafelblad, ze verspreidde het met haar handen. Daarin werd dan het deeg gerold, meestal voor vlaaien, soms voor koekjes. Als mijn moeder bakte, bakte ze direct veel: vier of vijf vlaaien in één keer was geen uitzondering. Ik keek hoe ze de ronde bollen deeg platdrukte in de bloem en ze vervolgens met de roller uitrolde tot dunne, stevige bodems. Af en toe een handje bloem erover. Snel en geroutineerd. Ik was er altijd van onder de indruk.’

‘Ik was een jaar of twaalf, dertien, en de oudste van drie kinderen. Mijn moeder was altijd met iets bezig, ze was een sterke vrouw die niet van gezeur hield. Een beetje gesloten misschien, maar dat was meer haar houding: er moest gewoon gewerkt wor- den. Maar als het werk gedaan was, of als er even rust was, bijvoorbeeld bij het thee drinken, was het ook heel gezellig en vertrouwd. Alles gebeurde in die keuken: wij speelden er, we aten er, mijn moeder naaide en verstelde onze kleren, er werd gelezen en spelletjes gedaan. We hadden wel een woonkamer, die was heel netjes ingericht maar piepklein, de voorkamer noemden we die. Maar die ging alleen open bij hoog bezoek. Alles gebeurde in de keuken aan die ronde tafel met altijd dat katoenen tafel- kleed erop. Behalve als mijn moeder ging bakken, dan ging de tafel bloot, zoals dat heette. Dan kwam het houten gelakte tafelblad kortstondig te voorschijn voordat het werd bedekt met handenvol wit bloem. Het stoof op als ze de ronde plak deeg met een sierlijke armbeweging omdraaide in de lucht en de taartbodem andersom in de bloem viel. De vensterbank, de vloer, de kast, alles kreeg een dun wit laagje bloem. Nog steeds krijg ik altijd een feestelijk en nostalgisch gevoel bij het verspreiden van bloem over een bloothouten tafelblad.’